وقتي دوستان آدم مي روند آنهم اينگونه چه مي شود كرد بجز اين كه افسوس بخوري .
افسوس بخوري از اينكه در چه روزگاري عمر سپري مي كني
روزگار ي كه چنين بي وفايي مي كند و تو را اين چنين مظلومانه در ميان زمين و هوا تنهايت مي گذارد و انگار نه انگار كه تو خانواده اي چشم انتظار هم داري - انگار نه انگار كه تو فرزندان كوچكي هم داري. كه هر روز با طعم بوسه هاي شيرين آنان مي خوابي -.انگار نه انگار ........
