بگذار که با گريه خود شاد بمانم

آنم که چو ويران شوم آباد بمانم

در بال و پر خود زدم آتش که بسوزم

زآن پيش که در پنجه صياد بمانم

من نام خود از دفتر ايام زدودم

چون نيستم آن قصه که در ياد بمانم

ناشادي ما گر سبب شادي غير است

شادم که بمانم من و ناشاد بمانم

جز بر کرم دوست ، نيازي به کسم نيست

اينگونه شدم که بنده آزاده بمانم