دلم گرفته است و ذهنم در حيرتي عجيب و نمي دانم كه در روشنايي تاريك زمانه راه به كجا خواهم برد.
در پيچ پيچ انديشه هاي نارسيده ام، دالان تنگ و تاريكي را مي جويم كه انتها ندارد؛ اما كورسويي از دور نگاهم را به خود مي خواند، و آن گاه مي ايستم كه تصميم مي گيرم؛ اوست كه تصميم مي گيرد. و او، تو، هستي و تو، او و من. ميان دو هيچ دور مي گردم. گاهي به تو دل مي بندم و گاهي از او مي رمم. دل بستن و رميدن به دست خودم نيست